Są to budynki posiadające izolowane komory do składania owoców i agregaty do obniżania temperatury. Prócz tego wyposażone są w pakownie, maszynownie, warsztat, pomieszczenia socjalne i administracyj-294 ne, magazyn itp. Współczesne chłodnie na owoce są budynkami jednopiętrowymi z podłogą na tym samym poziomie, co plac manipulacyjny przed chłodnią, i z drzwiami bez progów, aby ułatwić wwożenie i wywożenie owoców. Chłodnie budowane są przeważnie z elementów prefabrykowanych, choć można budować je z cegły czy pustaków. Ściany muszą być izolowane termicznie przez pokrycie styropianem lub innymi materiałami. Wszystkie wymagają jeszcze zabezpieczenia przed zawilgoceniem, które obniża ich wartość izolacyjną. Liczba komór zależy przede wszystkim od przechowywanych owoców. Oddzielnie należy składać gruszki wymagające temperatury -1°C, a oddzielnie jabłka wymagające od 0 do 4°C. Oddzielnie też trzeba przechowywać jabłka odmian jesiennych i jabłka odmian późnozimowych. Nawet przechowując tylko jabłka o podobnej porze dojrzewania lepiej mieć do dyspozycji 2 lub 3 komory mniejsze niż 1 większą. Umożliwi to utrzymanie odpowiedniej temperatury, różnej dla poszczególnych odmian, oraz ułatwi załadowywanie komór jabłkami i ich wyładowanie. Wielkość komór zależy od wielkości chłodni. W małych chłodniach mogą mieć pojemność 25 ton, w dużych — pomieścić kilkaset ton owoców. Ciepło z komory usuwa czynnik chłodnicy, który parując chłodzi. Do najczęściej używanych należą: freon 11 lub 12 i amoniak. W normalnych warunkach są to gazy. Na skutek silnego sprężenia i ochłodzenia przechodzą w stan ciekły i w tej postaci krążą przewodami w zamkniętym układzie. W komorze chłodni czynnik przechodzi przez tak zwaną węzownicę, czyli parownik. Tam rozpręża się i przechodzi w stan gazowy pobierając przy tym ciepło z komory. Obieg czynnika chłodzącego przedstawia rysunek 129. Czynnik chłodzący w stanie ciekłym przechodzi przez zawór (B) do węzownicy (C) znajdującej się w komorze (A), następnie w stanie gazowym dostaje się do kompresora (D), gdzie ulega sprężeniu, a potem do skraplacza (£), gdzie zostaje oziębiony i na skutek tego skrapla się. Dalej juz jako ciecz płynie do zaworu (B) i rozpoczyna się następny cykl. W skraplaczu sprężony czynnik chłodzący oziębia się powietrzem albo wodą, które usuwają na zewnątrz układu chłodniczego ciepło pobrane uprzednio w komorze przez czynnik chłodzący. Intensyw­ność chłodzenia reguluje się wielkością otworu w zaworze i włączeniem lub wyłączeniem kompresora. We współczesnych chłodniach regulacja ta jest automatyczna. Często, zwłaszcza w małych chłodniach, stosuje się urządzenia chłodnicze tworzące zwarte bloki, które montuje się na zewnętrznych ścianach komór w ten sposób, że obudowa z węzownica mieści się w komorze, a reszta agregatu na zewnątrz komory. Bloki takie są łatwe do zmontowania i eksploatacji. Węzownica może przypominać duzy kaloryfer zawieszony pod sufitem lub na ścianie. Może też składać się z ciasno ułożonych, stosunkowo cienkich przewodów zamkniętych w niedużej obudowie, za którą umieszczony jest wentylator przedmuchujący przez nią powietrze.