Dróg w sadzie nie powinno być zbyt wiele, ponieważ zajmują sporo miejsca. Dotyczy to zwłaszcza dróg w poprzek rzędów drzew, ponieważ drogi wzdłuż rzędów mogą mieć nawet szerokość normalnego międzyrzę-dzia. W bardzo małych sadach drogi w poprzek rzędów drzew można wytyczać tylko przy granicy sadu. W większych gospodarstwach często wypadnie oddzielać drogami poszczególne kwatery. Drogi te powinny być wystarczająco szerokie (około 6 m), aby można było zakręcić na nich ciągnikiem z opryskiwaczem lub przyczepą sadowniczą przy przejeżdżaniu z jednego międzyrzędzia do drugiego. Drogi, oczywiście, muszą łączyć się z drogą prowadzącą do budynków gospodarczych, przed którymi należy przewidzieć odpowiednio duzy plac na manewrowanie pojazdami, okreso­we ustawienie skrzynek itp. Większość opryskiwaczy stosowanych w Polsce wymaga zużycia około 1500 I cieczy użytkowej na 1 ha sadu. Trzeba więc mieć w sadzie lub w jego pobliżu odpowiednio wydajne źródło wody. Przeważnie gromadzi się ją w metalowym zbiorniku, który umieszcza się na takiej wysokości, aby można było podjechać opryskiwaczem i szybko napełnić go wodą za pomocą węza lub rury o dużej średnicy, na przykład 10 cm. Po opryskiwaniu lub nawet podczas jego wykonywania zbiornik napełnia się znowu wodą z wodociągu lub studni czy innego, nawet niedużego, źródła wody. W ostatnim wypadku trzeba posługiwać się pompą, najlepiej elektryczną. Mozę ona być o małej wydajności. Pojemność zbiornika powinna zapewnić szybkie napełnienie wodą opryskiwacza. W dużych sadach buduje się specjalne stanowiska do przygotowywania cieczy użytkowej i napełniania opryskiwaczy.