Ściółkowanie sadów polega na przykryciu gleby pod drzewami słomą, łętami ziemniaczanymi, torfem itp. Gleba pod ściółkę ma zalety gleby w czarnym ugorze, gdyż cały zapas wody i składników pokarmowych prze­znaczony jest dla drzew, przykrycie zaś gleby chroni ją przed zniszczeniem struktury i sprzyja silnemu rozwojowi mikroflory glebowej. Skutek ściółkowania zależy, oczywiście, od użytego materiału. Po zastosowaniu ściółki z trocin drzewa rosną gorzej niż bez ściółki. Niektórzy praktycy zalecają torf uprzednio przekompostowany, gdyż świeży nie daje dobrych wyników. Słoma jest na ogół zbyt droga i potrzebna w innych gałęziach produkcji rolnej. Najlepiej rosną i owocują drzewa ściółkowane trzciną, łętami ziemniaczanymi, chwastami i innymi łatwo rozkładającymi się odpadkami. Prócz tego sę one najtańsze. Ściółkę rozkłada się pod młodymi drzewami w promieniu trochę większym od promienia korony. W sadach w pełni owocowania, w których drzewa stykają się gałęziami, ściółkuje się całą powierzchnię lub tylko pasy w rzędach drzew. Grubość warstw ściółki powinna wynosić około 20 cm. Ściółkę można uzupełnić co roku (najlepiej na wiosnę) lub co kilka lat. W sadzie ściółkowanym trzeba wystrzegać się zaprószenia ognia, gdyż w okresie suszy grozi to spaleniem drzew. Należy również zwalczać gryzonie, które w ściółce znajdują dobre warunki do gnieżdżenia się. W Polsce ściółkowanie nigdy nie przyjęło się na szeroką skalę, gdyz było zbyt kosztowne. Na wyściółkowanie jednego hektara trzeba byłoby zużyć zbywający w gospodarstwie materiał organiczny.